Testimonium
Wat een toppertje weer. Vandaag waren wij in het Drents museum in Assen bij de tentoonstelling The American Dream. Je kunt jouw trapadaptief zo naast Edward Hopper hangen. De keuze welke het meest aanspreekt wordt dan nog moeilijk. Ik moet bij dit werk van jou aan de essays over waarheid en leugen van Nietzsche denken. De mens kan zichzelf niet kennen. Dat is zijn (nood-)lot. Daarom creeert hij een eigen waarheid, zijn eigen voor hem geldige verhaal of adaptief, zijn eigen leugen om het noodlot van zijn bestaan te kunnen omzeilen, te kunnen bevatten en in zijn eigen (beeld-) taal weer te geven. Die psychologische spanning voel ik bij Hopper, maar zeker ook bij jouw schilderij. Hopper benadrukt op sublieme wijze de zware, soms depressieve wijze van het bestaan, het alleen zijn in het samenzijn. Bij jouw schilderij overwint het positieve, het vrolijke gevoel. Jij benadrukt in deze trap, die schoenen en schoentjes het samenzijn, de binding, het perspectief van de nieuwe generatie. Daarin verschil van Hopper. Het rood geeft gigantische energie voor het bewerkstelligen van een nieuwe toekomst waar de trap naar verwijst. Wat een schitterende carraratrap. Lekker contrasterend met het geleefde marmer dat weer kan verwijzen naar een verleden, maar tegelijkertijd stabiliteit geeft voor het bouwen aan een lenige (vanwege de sportieve blauwe schoenjes) toekomst.
Al met al een heerlijk adaptief, waar weer vele verhalen in kunnen passen en in die zin vooral een prikkel vormen tot (mijn) bildung.
Zeer hartelijk
Gerard